2010/10/06

Palazuelos de Cuestaurria

Hartuko degu autobusa Burgos aldera joateko berriro ere, badirudi azken urteotan hango paisaiak gustoko dituztela begiraleek. Zelai horiak, berdeak, eguzkia, beroa, lehorra eta hautsa, eskerrak erreka gertu izaten dela, bertan pixa egin bitartean manley markak gorputzetik kentzeko. Aurtengoan behintzat pinudiak itzal ugari ematen digu, bestela goizetan kanpin-denda negutegi bihurtu eta izerdi patsetan jaikitzen baikara lurrean eserita gosaltzera. Hosto eta makiltxoekin apaindutako kola-kao beroa, kartoizko gaileta apurrekin. Dieta mediterraniarra.
Deskargatuko degu materialaren furgoneta giza-katea osatuta, hala txikienak pisua hartzeaz eskakeatu eta zaharrenek bizkarra hausteko, baulak, tablak, burniak eta butano bonbonak alde batetik bestera eramaten. Eta guztia sekulako gosearekin, inoiz ez gera heltzen eguerdia baina lehenago.
Txokoa bilatu, begiraleek ezezkoa esan, beste bat aukeratu, berriro ere ezezkoa jaso, eta azkenean beraien gomendioz, guk hasieran aukeratutakora itzuli. Kanpin-dendak jarriko ditugu, nun daude klabijak? Baten batek mailua ekar dezala! Beti bezela, denda zahar eta apurtuenak guretzako, beste adarren bati berrietako bat lapurtu beharko diegu. Total, ziur hautsi egingo dutela... Egiten duen beroarekin eta dena gutxi gorabehera prest edukita, ez daukat batere gogorik zanja egiten hasteko, euria hasten denean esango diot beste norbaiti presaka egiteko. Orain fregadero eta letrinak egiten hasi behar degula? Mesedez, lan haundiena guk egin degu eta! Begiraleak gu izorratzera besterik ez datoz.

Hari eta abalorioekin, kolore eta korapilozko aberrazioak egiteko tailerrak; batzuek sekulako detaile landuak eta beste batzuek 2 minutu eta 37 segundutan gogorik gabe egindako mokordoak jasoko dituzten “lagun ezkutuak”; manley, kartulina eta zabor poltsekin inprobisatutako mozorro paregabeak, material berarekin zenbat gauza desberdin egin daitezkeen erakusten omen digutenak (krisiaren eragina ote?); gitarra sesio amaigabeak, 3 aislantetan 8 pertsona etzanda eta 8 kg. pisatzen dituzten kantzioneroak aurrean ditugula; belarretan etzanda egindako siesta “naturalak”, 53 segunduro esnatzen inurri eta euliak uxatzeko.

Janari bila. Ea zer ematen diguten gaur intendenteek bazkaltzeko. Zerri hauek etengabe daude ahoa beteta mastikatzen, sukalde dezentea dute bazkaria prestatzeko, eta gu dieta behartuan gaituzte halako razio xurrak emanda. Gizendu behintzat ez degu gizenduko. Kaka zaharra, plater edo potorik ez det hartu janaria txokoraino eramateko. Buelta. Ea gure kanping-gas marabillosoa ondo dabilen, gosetuta gaude eta. Makarroi-masa gazi eta egosiegia tomate hotzarekin, txorizo apur bat eta Burgoseko zelaietako belar finak. Zorte pixkatekin, zomorroren bat ere sartuko da platerean, ea zaporea ematen dion. Gero edozer gauza ukituz gero, itsasita geratuko zait. Eta postrerako, esku zikinekin hartutako melokotoia almibarrean. Primeran. Ze alferkeria ematen didan orain fregaderoraino joan (gure txokoa toki diskretoan dago, bai, baina kriston paseoak eman behar ditugu edonora joateko! Pixkat gehiago eta Azerbaijan-en jartzen degu kanping-denda!) eta estropajo koipetsu zatar horiekin hau dena garbitzen hasteak. Fregaderoak dagoeneko duen usainarekin gainera. Kartetan partida bat antolatu behar det, tranpak egin eta beste batek fregatu dezan...

Ruta. Mila kilo pisatzen dituen motxila, eguzkitan erdi irekita doan txorizoak dena zikindu bitartean. Kantinplora erdi hutsik eta ura epela, lehen eguneko galtzerdiak fondoan dena kirasten, zakua gaizki lotuta alde batera eroriko dela. Bideko hautsa nere izerdiarekin nahastu da, izugarrizko moreno ederra sortuaz. Painoleta buruan eta oinetako babak alderik alde haritxo bat dutela. Amonaren erremedioak. Edozein herri txiki eta aspergarriko frontoian lo-zakua jartzen ari gerala monitoreren batek kanpaldiko hoberena ruta dela errepikatzen badit, gauean hortzetako pasta botako diot. Izorratu dadila.

Sukaldaritza eguna, eskatutako guztia ekartzen badigute sekulako otordua egingo degu, begirale pailazo hauek ez al dakite ezer egiten mozorrotu gabe? Ez dakit zein zentzu duen; parkout-a, haitiko lurrikara ez da ezer potingeak nere tripan eragiten duenarekin, flexioak, fregaderoko usain nazkagarria, 3 egunetak kendu ezingo dudana; zergaitik betiko abesti folklorikoak gaubelatan? Baden-Powellek ere Mikel Laboa abesten zuela esango nuke, eta norbaitek debekatu dezala koxkorrek gauero antzerkia egitearen ohitura, baina aldi berean neri ere ez diezadatela eskatu ezer egiteko; hartu papera, tapatu sudurra eta eutsi tripari, letrinara goaz eta, kilo t’erdiko moskardoien paradisura; beisbol partida masifikatu hauetan esango nuke soilik begiraleek pasatzen dutela ondo, batea hartzen dudanerako 2 ordu pasa dira eta.


Beti talderik okerrena jartzen didate talde egunean! Negartia, despistatua, patosoa, hiperaktiboa, astapotroa, sosa, erdi gaixorik dagoena eta ni. La tropa Goofy. Kartulina, pinotxo papera eta zabor poltsekin mozorrotu (primeran, eguzkitan ondo izerditzeko!), eta betiko plana: goizean froga jolasa, arratsaldean kirola (eta monitoreak tartean sartuko dira tranpa eginez irabazteko), gaubelan inolako zentzurik ez duen “antzerkia” begiraleen eskutik. Eta gainera aurpegi ona jarri behar, sangria nahi badegu. Eskerrak gauean hurrengo adarrera pasako naizela.

Eta amaitu zaigu aurtengo kanpa. Izerdia, zikinkeria, erdipurdiko janaria, betiko jolas eta tailerrak, ruta nekagarria, kanpin-dendako kiratsa, betiko txiste txarrak, gitarra desafinatuak, begiraleen bonbero ideiak, mozorro ezin kutreagoak, zomorroak, pikadurak, alergiak.
Baina hala ere ez dakit zer daukan, ez nukeela hau dena ezergatik aldatuko. Datorren urtekoaren irrikaz nago!